Η ανάγκη για εγρήγορση και δράση σε σχέση με τα κοινωνικά δικαιώματα

«……………Η αίσθηση απόλυτης αδυναμίας επηρεασμού των γεγονότων και του τρόπου και του ρυθμού με τον οποίο διαμορφώνονται οι νέες συνθήκες, καθώς και η λογική του «μεριμνώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για τον εαυτό μου και μόνο», έχουν οδηγήσει δυστυχώς σε μία κατάσταση που χαρακτηρίζεται από εξελίξεις σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτες και κυρίως συμβαίνουν απούσης της κοινωνίας...........» Έχουμε όλοι πλέον καταλάβει την ρευστότητα και τον ανεξέλεγκτο ρυθμό εξελίξεων της ζωής μας σε όλα τα επίπεδα. Διεθνείς συσχετισμοί και ισορροπίες εκατοντάδων ετών ανατρέπονται, το οικονομικό κλίμα παρουσιάζει μία μεταβλητότητα που εξαρτάται από πάρα πολλούς, συχνά απίθανους, παράγοντες ενώ δε λείπουν και τα αναπάντεχα γεγονότα που ανατρέπουν πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές καταστάσεις χωρών ή και ολόκληρων περιοχών του πλανήτη σε μία ημέρα. Όσον αφορά στον ανεπτυγμένο κόσμο, η εκτεταμένη χρονικά φάση ελάχιστης περαιτέρω δυνατής ανάπτυξης που διανύουμε είναι δεδομένη, ενώ και ο βαθμός αισιοδοξίας για το μέλλον είναι σχετικά χαμηλός. Οι υπό ανάπτυξη χώρες, εκτός του ότι η κάλυψη της υπόλοιπης απόστασης δυσκολεύει πάρα πολύ όσο η διαφορά με τις ανεπτυγμένες χώρες μικραίνει, έχουν οι περισσότερες ήδη προσεγγίσει αρκετά τα όρια και τις προοπτικές τους. Ο υπόλοιπος κόσμος ακολουθεί όπως πάντα τη δική του μοίρα. Μέσα από όλες τις αλλαγές που συντελούνται, μόνιμα βαλλόμενος και σε κατάσταση διαρκούς άμυνας και ταυτόχρονα αδιάκοπου κυνηγητού, λόγω της αναπόφευκτης ανάγκης παρακολούθησης των εξελίξεων, είναι ο άνθρωπος. Σε αυτές λοιπόν τις σε μεγάλο βαθμό ρευστές και σίγουρα αδύνατο να εκτιμηθούν με ασφάλεια όσον αφορά στο μακρινό, αλλά και στο κοντινό μέλλον συνθήκες, ο άνθρωπος ως ελάχιστη μονάδα, αλλά και ως ο μοναδικός τελικός αποδέκτης όλων αυτών, είναι αναγκασμένος και ίσως καταδικασμένος να υποστεί τις συνέπειες, αλλά και να προνοήσει, να μελετήσει και κυρίως να σχεδιάσει, να διαμορφώσει ή αν χρειάζεται ναεπηρεάσει τις εξελίξεις. Όχι τις εξελίξεις γενικά και αόριστα, αλλά κυρίως στο επίπεδο που τον αφορούν και μάλιστα άμεσα, γιατί έμμεσα τον αφορούν και τον επηρεάζουν όλα και σε όλα τα επίπεδα. Σε αυτό λοιπόν το πλαίσιο και ενώ γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο, είναι σαφές ότι αντί της εξύψωσης και βελτίωσης του ανθρώπου και των συνθηκών ζωής του, αντίθετα έχουμε όξυνση των ανισοτήτων και καθήλωση ή και περαιτέρω χειροτέρευση των δικαιωμάτων του. Των δικαιωμάτων που πλέον έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε θεμελιώδη και σε μεγάλο αυτονόητα. Των δικαιωμάτων που έκαναν την εμφάνισή τους από τις πρώτες κιόλας μορφές κοινωνιών. Ποιος πλέον δεν θεωρεί δεδομένο και αυτονόητο το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση; Στο μεταξύ, μία σειρά από παράγοντες και συνθήκες αλλά και κάποιες κατά περίπτωση συγκυρίες, έχουν οδηγήσει σε μεγάλου βαθμού αδιαφορία, ίσως και αναισθητοποίηση της κοινωνίας σε σχέση με όλα αυτά τα αρνητικά που είτε συμβαίνουν, είτε με ασφάλεια εκτιμάται ότι θα συμβούν στο εγγύς ή και στο λίγο πιο μακρινό – πάντως σίγουρα όχι στο απώτερο – μέλλον. Η αίσθηση απόλυτης αδυναμίας επηρεασμού των γεγονότων και του τρόπου και του ρυθμού με τον οποίο διαμορφώνονται οι νέες συνθήκες, καθώς και η λογική του «μεριμνώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, για τον εαυτό μου και μόνο», έχουν οδηγήσει δυστυχώς σε μία κατάσταση που χαρακτηρίζεται από εξελίξεις σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτες και κυρίως συμβαίνουν απούσης της κοινωνίας. Αυτή η αν όχι πεσιμιστική σίγουρα πάντως όχι αισιόδοξη άποψη, ότι είμαστε απολύτως ανίσχυροι και η οποιαδήποτε ενασχόληση με αυτά τα θέματα είναι μόνο χάσιμο χρόνου από την σταθερή, διαρκή και σίγουρα πολύ κοπιαστική προσπάθεια ατομικής βελτίωσης και προσωπικής επιτυχίας και ευημερίας, σίγουρα θα πρέπει να αλλάξει. Θα πρέπει να προστατέψουμε και να διεκδικήσουμε αυτά που ανήκουν σε όλους μας και χτίστηκαν ή κατακτήθηκαν με κόπο και αίμα πολλών γενεών. Και αυτό δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά κυρίως τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.     Κων/νος Πάντος