Τι κρύβει ο πανικός της Κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό.

Δρ.Ν. Άρτεμις Αναγνώστου-Δεδούλη
Γεν. Δ/ντρια  Υπ. Απασχόλησης & Κοιν. Πρoστασίας,
Πρόεδρος της Ένωσης για την Προάσπιση των Κοινωνικών Δικαιωμάτων

«......Αδυνατεί το κράτος να καταβάλλει τα ήδη υπεσχημένα με το ν. 3029/02; να καταβάλλει τις υποχρεώσεις του;   να αντιμετωπίσει τα ταμειακά προβλήματα των άλλων ασφαλιστικών οργανισμών;  Επιδιώκει απλά και μόνο τον εξορθολογισμό του συστήματος και την νομική και οικονομική  του θωράκιση;......» Η προκαταρκτική αναλογιστική μελέτη του ILO  επιβεβαιώνει ότι ο νομοθέτης του ν.3029/02 στηρίχθηκε σε αναλογιστικές εκτιμήσεις ορθές και κυρίως σε  ορθές επιλογές για την ενίσχυση της κοινωνικής ασφάλισης με κρατική συμμετοχή η οποία και δικαιολογεί  τη κοινωνική συναίνεση που επετεύχθη με τα εργατικά συνδικάτα. Το κράτος ανέλαβε  το μέρος  της  ευθύνης που του αναλογεί συμβάλλοντας στο ασφαλιστικό σύστημα. Επιβεβαιώνει  επίσης ότι το  ΙΚΑ-ΕΤΑΜ εάν το κράτος τηρήσει τα υπεσχημένα και εφαρμόσει το νόμο δεν τελεί υπό καθεστώς  εκτάκτου ανάγκης (άρθρο 4 παρ.1, 2 και 3 του ν. 3029/02) και ακολουθεί μία ομαλή πορεία έως και το 2040  . Τι συμβαίνει επομένως που να δικαιολογεί  τον «πανικό» και τη «σπουδή»  για τη λήψη άμεσων μέτρων. -    Ακυρώνεται το κοινωνικό συμβόλαιο που είχε συμφωνηθεί με τον ν.3029/02; -    Καταγγέλλεται η σύμβαση  που συνομολογήθηκε με  τη ψήφιση του νόμου αυτού; -    Αποσύρεται το κράτος από τα συμφωνηθέντα και υπεσχημένα; -    Δεν επιθυμεί να συμβάλει στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης; Εάν ναι, οφείλει με ειλικρίνεια και τεκμηριωμένες επιστημονικά θέσεις να εκθέσει στους κοινωνικούς εταίρους τα νέα δεδομένα, να θέσει υπό επαναδιαπραγμάτευση τη κοινωνική συμφωνία του έτους  2002, και  να αρχίσει  ο κοινωνικός διάλογος από μηδενική βάση εφόσον βεβαίως οι κοινωνικοί εταίροι  συναινούν και αποδέχονται τις προβαλλόμενες αιτιάσεις. Εάν όχι, εάν το κράτος δεν «σπάει» το κοινωνικό συμβόλαιο του έτους 2002, εάν δεν δρα ως αφερέγγυος και ανυπόληπτος συμβαλλόμενος,  οφείλουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να προσέλθουν και να συνεισφέρουν στον κοινωνικό διάλογο. Γιατί ναι μεν το συνταξιοδοτικό ζήτημα των μισθωτών μπορεί να μην είναι  άμεσο πρόβλημα αλλά το γενικότερο πρόβλημα του ασφαλιστικού είναι υπαρκτό και ορατό στο μέλλον και δεν αγγίζει μόνο τους μισθωτούς  του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ αλλά και όλους τους άλλους  εργαζόμενους. Η πολιτική ηγεσία που έχει την ευθύνη έναντι του λαού, το βάρος της διοίκησης του κράτους και είναι η «επισπεύδουσα», οφείλει πρωτίστως  με σοβαρότητα, επιστημοσύνη και ειλικρίνεια να προετοιμάσει τα επόμενα βήματα  και  συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Οφείλει να ξεκαθαρίσει με ευθύτητα και ειλικρίνεια ποιο είναι το πρόβλημα. Αδυνατεί το κράτος να καταβάλλει τα ήδη υπεσχημένα με το ν. 3029/02; να καταβάλλει τις υποχρεώσεις του;   να αντιμετωπίσει τα ταμειακά προβλήματα των άλλων ασφαλιστικών οργανισμών;  Επιδιώκει απλά και μόνο τον εξορθολογισμό του συστήματος και την νομική και οικονομική  του θωράκιση; Εάν ναι τότε έχει αρχίσει λάθος. Λάθος η σύνθεση της επιστημονικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων. Λάθος η πριν από τις επίσημες μελέτες και την ολοκλήρωση του πορίσματος της επιστημονικής επιτροπής ανακίνηση του θέματος στον τύπο με ανακοινώσεις και διαρροή θέσεων και προτάσεων για κρίσιμα ζητήματα που αφορούν τους απλούς πολίτες. Λάθος η έλλειψη συγκεκριμένων εναλλακτικών προτάσεων προς συζήτηση. Λάθος η σαλαμοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και η εξέτασή του κατά τομείς. Λάθος το άνοιγμα του κοινωνικού διαλόγου με τους κοινωνικούς εταίρους εάν πρόκειται για την εφαρμογή του ήδη νομικού κεκτημένου και μόνο. Εάν πρόθεση είναι η τροποποίηση του νομικού status επί το δυσμενέστερο με στόχευση «ταμειακή ανακούφιση» του κρατικού προϋπολογισμού δεν είναι δυνατό να προσδοκά «συναίνεση», να επιδιώκει διάλογο και να καλλιεργεί προσδοκίες μέσω του διαλόγου. Η κοινωνική συναίνεση είναι σχέση «ανταλλακτική», η  κοινωνική συμφωνία δεν είναι μονομερής συμφωνία. Το Κράτος όμως μπορεί να δρα και να επιβάλλεται μονομερώς και έχει το κόστος και το όφελος των αποφάσεων του. Εάν η αρμόδια κάθε φορά πολιτική ηγεσία θεωρεί ότι έτσι επιβάλλεται να πράξει πρέπει να το πράξει χωρίς να αναζητά προσχηματικά τη συναίνεση. Το ασφαλιστικό ως μηχανισμός υλοποίησης κοινωνικού δικαιώματος απαιτεί ριζική αναδιάρθρωση αλλά κυρίως απαιτεί πολιτική και ιδεολογική επιλογή. Γιατί το ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτικό και βαθύτατα ιδεολογικό. Η επιλεγείσα διαδικασία σε σχέση με την  προκαταρκτική αναλογιστική έκθεση οδηγεί σε σκέψεις ότι δεν αναζητείται λύση αλλά δρομολογούνται «νεοφιλελεύθερες» λύσεις στα πλαίσια ιδιωτικοποίησης της κοινωνικής ασφάλισης υπό την πίεση της Ε.Ε. που φαίνεται να ξεχνάει το κοινωνικό της πρόσωπο και  το κοινωνικό της σύστημα κάτω από την επίδραση της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς ανταγωνισμού στον οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει θέση για αναδιανομή του πλούτου, κοινωνική αλληλεγγύη και κοινωνικό κράτος. Ο εφησυχασμός της κοινωνίας, η αδράνεια και ο συμβιβασμός είναι η κερκόπορτα που οδηγεί σε   κατάργηση  το κοινωνικό κεκτημένο. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στον «Κόσμος του Επενδυτή»  Παρασκευή 26-Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007